از عمق ناپیداى مظلومیت ما،صدایى آمدنت را وعده مى‏داد.

صدا را، عدل خداوندى صلابت‏مى‏بخشید و مهر ربانى گرما مى‏داد.

و ما، هر چه استقامت، از این صداگرفتیم و هرچه تحمل، از این نوادریافتیم.

در زیر سهمگین‏ترین پنجه‏هاى‏شکنجه تاب مى‏آوردیم که شکنج‏زلف تو را مى‏دیدیم. در کشاکش‏تازیانه‏ها و چکاچک شمشیرها، برق‏نگاه تو تابمان مى‏داد و صداى‏گامهاى آمدنت توانمان مى‏بخشید.

رایحه‏ات که مژده حضور تو را بردوش مى‏کشید مرهمى بر زخمهاى‏نو به نومان بود و جبر جانهاى‏شکسته‏مان. دردها همه از آن رو تاب‏آوردنى بود که آمدنى بودى.

تحمل شدائد از آن رو شدنى بودکه ظهورت شدنى بود و به تحقق‏پیوستنى.

انگار تخم صبر بودیم که در خاک‏انتظار تاب مى‏آوردیم تا در هرم‏خورشید تو به بال و پر بنشینیم.

سنگینى بار انتظار بر پشت ما،سنگینى یک سال و دو سال نیست‏سنگینى یک قرن و دو قرن نیست.حتى از زمان تودیع یازدهیمن‏خورشید نیست.

تاریخ انتظار و شکیبایى ما به آن‏ظلم که در عاشورا بر ما رفته است‏برمى‏گردد، به آن تیرها که از کمان‏قساوت برخاست و بر گلوى‏مظلومیت نشست، به آن سم اسبهاى‏کفر که ابدان مطهر توحید را مشبک‏کرد. به آن جنایتى که دست و پاى‏مردانگى را برید.

از آن زمان تاکنون ما به آب حیات‏انتظار زنده‏ایم، انتظار ظهور منتقم‏خون حسین.

تاریخ استقامت ما از آن زمان هم‏دورتر مى‏رود، از عاشورا مى‏گذرد وبه بعثت پیامبر اکرم مى‏رسد. هم اودر مقابل همه جهل و ظلم و کفر وشرک و عناد و فسادى که جهان آن‏زمان را پوشانده بود وعده مى‏فرمودکه کسى خواهد آمد. نامش نام من،کنیه‏اش کنیه من، لقبش لقب من،دوازدهمین وصى من خواهد بود وجهان را از توحید و عدل و عشق و دادپر خواهد فرمود.

اما تاریخ صبر و انتظار ما به‏دورترها برمى‏گردد، به مظلومیت وتنهایى عیسى، به غربت موسى، به‏استقامت نوح و از همه اینها گذرمى‏کند تابه مظلومیت هابیل مى‏رسد.

انتظار و بردبارى ما را وسعتى‏است از هابیل تاکنون و تا برخاستن‏فریاد جبرئیل در زمین و آسمان وآوردن مژده ظهور امام زمان.

آرى و در آن زمان هستى حیات‏خواهد یافت، عشق پر و بال خواهدگشود و در رگهاى خشکیده علم،خون تازه خواهد دوید. پشت هیولاى‏ظلم و جهل با خاک، انس جاودان‏خواهد گرفت، شیطان خلع سلاح‏خواهد شد، انسان بر مرکب رشدخواهد نشست و عروج را زمزمه‏خواهد کرد.

سید مهدى شجاعى