اى شاهد جان باز آ، در غیب جهان کم زن

نقش رخ زیبا را، در پرده عالم زن

 راز ابدیت را، در پردهْ نهان گردان

یا رخ به جهان بنما وز سرّ ازل دم زن

 اوضاع جهان بنگر، در هم شده چون زلفت

بر نظم جهان دستى، بر طرّه پر خم زن

 چون دلبر آفاقى، مشکن صف دلها را

چون کعبه عشّاقى حرفى ز صفا هم زن

 از ابلق نُه گردون، جولان به جهان تا کى

زان موکب ازرق سوز، بر اشهب و ادهم زن

 مانند خلیل اى جان، آتشکده گلشن کن

بازار صنم بشکن، راه بت اعظم زن

 هم شعله موسى را، در وادى طور افروز

هم سرّ مسیحا، را بر سینه مریم زن

 چون خسرو امکانى، بر کشور گردون تاز

چون پرتو سبحانى، بر عرش معظم زن

 لاهوت مسیحا را، محو رخ زیبا کن

وآشوب کلیسا را، زین معجزه بر هم زن

 هم قصّه ى حسنت را، بر خیل ملایک گو

هم شعله ى عشقت را، بر خرمن آدم زن

 حال دل مشتاقان، با سانحه‏اى خوش کن

فال دل بدنامان، بر بارقه غم زن

 صد قافله دل گم شد، در هر خم گیسویت

دستى پى دلجویى، بر گیسوى پر خم زن

 موجى ز یم جودت، بر سبطى و قبطى ریز

هنگامه ى فرعونان، بر آتش از آن بم زن

 حالى که رقیبانت، مَستند ز چشمانت

زابروى کمان تیرى، بر سینه ى ما هم زن

 ناز تو و شوق ما، بگذشت ز حد جانا

زان عشوه ى پنهانى، راه دل ما کم زن

 زخمى که (الهى) راست، در سینه ز هجرانت

تا چند نمک پاشى، رحمى کن و مرهم زن