«تسع» در عربی به معنای نٌه و تاسع و تاسوعا به معنای نهم می باشد. چنانکه «عشر» به معنای ده و عاشورا به معنای دهم می باشد. اطلاق کلمه «عاشورا» بر دهم ماه محرم، پس از به شهادت رسیدن حضرت امام حسین و یاران آن حضرت، صورت پذیرفته است و در دوره پیش از اسلام بر دهم ماه محرم عاشورا نمى‏گفتند.کاروان اباعبدالله الحسین علیه السلام در روز دوم محرم به سرزمین مقدس کربلا فرود آمد و تا روز عاشورا در آن سرزمین بودند به لحاظ آن که حوادث مهم کربلا در روز نهم و دهم ماه محرم الحرام اتفاق افتاد این دو روز را برجسته تر نموده و به نام تاسوعا و عاشورا یعنی روز نهم و دهم محرم الحرام نامیدند. ابن اثیر در کتاب «نهایه» مى‏گوید: «عاشورا یک اسم اسلامى است» و ابن درید مى‏گوید: «عاشورا یک اسم اسلامى» است و در دوره جاهلیت به این نام معروف نبود، (الصحیح من سیرة النبى، ح 3، ص 106، چاپ جامعه مدرسین). در «مجمع البحرین» نیز آمده است: «عاشورا یک اسم اسلامى است» آنچه پیش از به شهادت رسیدن حضرت امام حسین(ع) بود این بود که هم پیامبر اسلام(ص) و هم حضرت على(ع) شهادت امام حسین(ع) را در کربلا پیشگویى کرده بودند و حتى امام حسین(ع) نیز شهادت خود را پیشگویى کرده بود و به برخى از پیامبران پیشین هم شهادت آن حضرت وحى شده بود، (بحارالانوار، ج 44، ص 223 و ص 250).

بقیه در ادامه مطلب

ولى پیش از اسلام دهم محرم را عاشورا نمى‏گفتند. ولى پس از آنکه حضرت امام حسین(ع) در کربلا به شهادت رسید، آن روز در میان مردم به روز عاشورا معروف گردید و شیعیان على(ع) آن روز را روز عزا و عزادارى قرار دادند و در مقابل آنان بنى امیه و پیروانشان آن روز را روز جشن و سرور قرار دادند و به تدریج دشمنان شیعه درباره عاشورا احادیثى ساختند تا آن روز را با فضیلت نشان بدهند در حالى که آن روز، روز غم و اندوه است و روز مصیبت و نکبت است، روزى است که بهترین انسان را کشته‏اند، جگر رسول خدا را پاره کرده‏اند و زنان و کودکان پیامبر را به اسارت برده‏اند، آیا اینگونه روز مى‏تواند روز مبارکى باشد؟! شیخ عباس قمى در مفاتیح الجنان مى‏گوید: روز دهم ماه محرم روز شهادت امام حسین است، روز مصیبت و حزن ائمه اطهار و شیعیان آنان است و شایسته است که شیعیان در این روز مشغول کارهاى دنیوى نگردند و مشغول گریه و نوحه باشند و زیارت عاشورا بخوانند. شیخ عباس قمى به نقل از نویسنده «شفاء الصدور» مى‏گوید: بنى امیه روز عاشورا را مبارک مى‏دانستند: در این روز براى خود خرید مى‏کردند و خرید را در آن روز سنّت خود کرده بودند، آنان در این روز مراسم عید بر پا مى‏کردند، آن روز را روزه مى‏گرفتند و در آن روز طلب حوائج را مستحب مى‏دانستند و براى همین درباره روز عاشورا فضایل و مناقبى ساخته‏اند و حتى دعائى هم درباره آن درست کرده‏اند که اولش این است: یا قابل توبة آدم یوم عاشورا، یا رافع ادریس الى السماء یوم عاشورا، یا مسکّن السفینة یوم عاشورا یا غیاث ابراهیم من النار یوم عاشورا. اینها را ساخته‏اند. تا امر، مشتبه شود. آنان در سخنرانیهاى خود مى‏گویند: هر نبىّ وسیله و شرفى دارد و در روز عاشورا، این شرف زیاد مى‏شود مانند خاموش کردن آتش نمرود براى ابراهیم، قرار گرفتن سفینه نوح به کوه جودى، غرق ساختن فرعون در دریا و نجات حضرت موسى از دست فرعون، نجات حضرت عیسى از دست یهودیان. شیخ عباس قمى در ادامه مى‏گوید: شیخ صدوق از میثم تمار نقل کرده که میثم تمّار گفت: این امت پیامبر، فرزند پیغمبر خود را مى‏کشند و روز عاشورا را که فرزند پیغمبر را کشته‏اند، روز مبارک قرار مى‏دهند و این کار شدنى است و خواهد شد. راوى مى‏گوید: به میثم گفتم: چگونه آن روز را روز مبارک قرار مى‏دهند؟ گفت: آنان در فضیلت آن حدیث وضع مى‏کنند و مى‏گویند: روز عاشورا روزى است که خداوند توبه آدم را پذیرفته است با اینکه توبه آدم در ذى حجه پذیرفته شده است، آنان مى‏گویند: در عاشورا، یونس از شکم ماهى نجات یافته است، در حالى که در ذى قعده از شکم ماهى نجات یافته است، مى‏گویند: روز عاشورا روزى است که سفینه نوح در کوه جودى قرار گرفت در حالى که روز هیجدهم ذى حجه در کوه قرار گرفت و آنان مى‏گویند: روز عاشورا دریا براى موسى شکافته شد در حالى که در ربیع الاول شکافته شده بود، (مفاتیح الجنان، ص 476، اعمال روز عاشورا، چاپ اول، انتشارات فاطمه زهرا). منبع :پایگاه اطلاع رسانی زائرین