غزل از مولانا فیض کاشانى

 ألا یا أیّها المهدى، مدامَ الوصل ناوِلها

که در دوران هجرانت بسى افتاد مشکل‏ها

 صبا از نکهت کویت نسیمى سوى ما آورد

زسوز شعله ى شوقت چه تاب افتاد در دل‏ها

 چو نور مهر تو تابید بر دل‏هاى مشتاقان

زخود آهنگ حق کردند و بر بستند محمل‏ها

 دل بى بهره از مِهرت، حقیقت را کجا یابد

حق از آیینه ى رویت، تجلّى کرد بر دل‏ها

 به کوى خود نشانى ده که شوق تو محبّان را

زتقوا داد زاد ره، زطاعت بست محمل‏ها

 به حق سجاده تزیین کن، مَهِلْ محراب و منبر را

که دیوان فلک صورت، از آن سازند محفل‏ها

 شب تاریک و بیم موج و گردابى چنین هایل

زغرقاب فراق خود رهى بنما به ساحل‏ها

 اگر دانستمى کویت، به سر مى‏آمدم سویت

خوشا گر بودمى آگه، زراه و رسم منزل‏ها

 چو بینى حجت حق را، به پایش جان فشان‏اى فیض

متى ما تَلق مَن تَهوى، دَعِ الدّنیا و أهمِلها