امامت و رهبرى، از ارکان دین مبین اسلام و محور و اساس همه کارها اعم ازعبادى و غیرعبادى است:

و انه لیعلم ان محلى منها محل القطب من الرحا...

و همه اعمال اعم از فردى و اجتماعى به نوعى وابسته به امامت‏ است. لذا ایمان به رهبرى زمینه‏ ساز فلاح و رستگارى مسلمانان است. همین‏ ایمان و اطاعت از رهبرى و پیامبر بود که در مدتى بسیار کم مسلمانان صدر اسلام از حضیض ذلت ‏به اوج عزت رسیدند و پوزه ظالمان و متکبران را به خاک‏ مالیدند چرا که به فرمان خدا به آن چه پیامبر مى‏فرمود گردن مى‏نهادند:

و ما آتاکم الرسول فخذوه و ما نهاکم عنه فانتهوا

و بعد از رسول خداشیعیان اهل بیت همان عقیده و ایمان را نسبت‏ به ائمه اطهار داشته و یاران‏ حجت (ع) در بالاترین درجه آن نسبت‏ به امام زمان علیه السلام دارند که‏ این عشق و ایمان در وجود آن حضرت متمرکز گردیده:

یتمسحون بسرح الامام علیه السلام یطلبون بذلک البرکه‏

این عشق به امام است که سر از پانشناخته براى اطاعت و اجراى فرامین او شب و روز را نمى‏شناسند و در راه‏ فرمان‏ بردارى او از یک کنیز نسبت‏ به مولایش مطیع ‏تراند و در هنگام خطرات‏براى دفاع از وجود او جانشان را فدا مى‏کنند:

و یخفون به یقونه بانفسهم فى الحروب و یکفونه ما یوید... هم اطوع له من الامه لسیدها

از وجود مبارکش و آن چه متعلق به اوست تبرک و شفا مى‏جویند:

کیست کاشفته آن زلف چلیپا نشود

دیده‏اى نیست که بیند تو و شیدا نشود

ناز کن ناز که دل‏ها همه در بند تو اند

غمزه کن غمزه که دلبر چو تو پیدا نشود

سر به خاک سر کوى تو نهد جان از دست

جان چه باشد که فداى رخ زیبا نشود

این عشق و علاقه امام و یارانش به حدى به هم گره خورده که آن چه شخص‏امام بدان وصف شده‏اند، آنان نیز به آن توصیف گشته‏اند:

انهم اذا ساروا الرعب امامهم سیره شهر;هنگامى که به طرف مکانى حرکت مى‏کنند، ترس ازآنان پیشاپیش در دل مردمان افتد.

لایکفون سیوفهم حتى یرضى الله عزوجل; آنان دست از شمشیرهاى خود در پیکار با دشمنان دین باز نمى‏گیرند تا آن که خداى تعالى راضى شود.

این همه به سبب آن است که یاران مهدى‏ شیعه کاملى براى مولاى خود بوده و افعال و صفاتشان مطابق افعال و صفات‏امام علیه السلام مى‏باشد