کجاست جای تو در جمله‌ی زمان که هنوز ...

که پیش از این؟ که هم‌اکنون؟ که بعد از آن؟ که هنوز؟

و با چه قید بگویم که دوستت دارم؟

که تا ابد؟ که همیشه؟ که جاودان؟ که هنوز؟

سؤال می‌کنم از تو: هنوز منتظری؟

تو غنچه می‌کنی این بار هم دهان، که هنوز...

چه‌قدر دلخورم از این جهان بی‌موعود؛

از این زمین که پیاپی... و آسمان که هنوز..

جهان سه نقطه‌ی پوچی است، خالی از نامت؛

پر از "همیشه همین‌طور" از "همان‌که هنوز"

همه پناه گرفتند در پی "هرگز"

و پشت "هیچ" نشستند از این گمان که "هنوز"

ولی تو "حتماً"ی و اتفاق می‌افتی!

ولی تو "باید"ی ای حس ناگهان که هنوز...

در آستان جهان ایستاده چون خورشید؛

همان که می‌دهد از ابرها نشان که هنوز...

شکسته ساعت و تقویم، پاره پاره شده.

به جست و جوی کسی، آن سوی زمان، که هنوز...

(محمدسعید میرزایی)