علل تجاوز عراق و شروع جنگ تحمیلی

هفته
ی دفاع مقدس بر همه ارتشیان، سپاه پاسداران، بسیج و نیروهای مردمی و با
ایمانی که مخلصانه در گوشه و کنار این کشور خود را برای اسلام و قرآن
آماده کرده اند مبارک باد.

فرمانده معظم کلّ قوا – حضرت آیت الله خامنه ای

دوره اول

دوره دوم

مقدمه

جنگ
هشت ساله که با تحریک و حمایت همه جانبه استکبار جهانی، توسط رژیم بعثی
عراق بر مردم ایران تحمیل شد، تنها محدود به خطوط مقدم جبهه ها نبود، بلکه
تمام سرزمین اسلامی ما اعم از شهرها و روستاها را در برگرفت.

از آن
جا که نظام جمهوی اسلامی در تعارض مستقیم با قدرت های سلطه گر قرار داشت،
لذا از همان ابتدا با مقابله ی جدی آنان مواجه شد که به عنوان مثال: می
توان به کودتاها عملیات های براندازی، درگیری های داخلی و شورش های محلی
در قالب ادعای خودمختاری ها اشاره کرد.

در جریان یک مبارزه ی سیاسی
در مقابل پناهندگی شاه به آمریکا، سفارت آمریکا در تهران به تصرف
دانشجویان پیرو خط امام در آمد. این واقعه شکل جدیدی به رویارویی ایران با
این قدرت استکباری بخشید، امریکا تاب چنین تحقیری را نداشت، لذا با حمله ی
نظامی به طبس تلاش کرد این حقارت را جبران نماید لیکن به صورتی مفتضحانه
شکست خورد. از این رو امریکا در یک بررسی منطقه ای جهت مهار گسترش انقلاب
اسلامی و نیز جبران شکست های پی در پی خویش، ابتدا اقدام به تحریک اقتصادی
و تسلیحاتی ایران نمود و سپس توسط رژیم بعثی عراق به عملیات نظامی علیه
ایران پرداخت.

در عراق نیز صدام با روحیه ی قدرت طلبی و سلطه گری،
حسن البکر را طی کودتایی از صحنه قدرت راند و با طمع رهبری جهان عرب و پر
کردن خلأ قدرت در منطقه و به دست آوردن امتیازات از دست داده در قرارداد
1975، خود را به عنوان وسیله ای که غرب می تواند توسط او به اهداف سلطه
گرانه اش دست یابد معرفی کرد. لذا در اولین اقدام به سرکوبی شیعیان عراق
دستزد و هم زمان به بمب گذاری در تأسیسات  نفتی ایران توسط گروه های ضد
انقلاب مبادرت نمود. در عین حال جنگ تبلیغاتی شدیدی علیه ایران اسلامی
آغاز کرد و در تلویزیون دولتی به بهانه بازپس گیری سه جزیره ی ابوموسی و
تنب های بزرگ و کوچک، حملات مستقیم و غیرمستقیم تبلیغاتی را متوجه ایران
کرد و سرانجام پس از یک دوره مذاکرات مسؤولین عراقی با مسؤولین آمریکایی و
حضور برخی فرماندهان ارشد نظام شاه در عراق، وزارت امور خارجه آن کشور به
صورت رسمی در 26/6/59، طی یادداشتی قرارداد 1975، الجزایر را لغو نمود و
ارتش عراق نیز در تاریخ 31/6/1359، حمله سراسری خود را آغاز کرد.

این
امر در حالی صورت پذیرفت که امام خمینی قدس سره از ماه ها قبل از آغاز
حمله عراق جهت آمادگی و افزایش توان نظامی ایران تلاش می نمودند.

ایشان در مورخه 31 شهریور 1359، در پیامی به مناسبت باز شدن مدارس درباره ی آغاز جنگ تحمیلی فرمودند:

«این
جنگ، جنگ با اسلام است به هواداری کفر و یک همچنین جنگی برخلاف رضای
خداست. و خدای تبارک و تعالی نخواهد بخشید بر این کسانی که بر ضد اسلام
قیام کنند به واسطه ی همراهی با کفر.» همچنین امام قدس سره اولین فرمان
خود را درباره جنگ در تاریخ 1/7/1359، صادر فرمودند. ( 1)

مطالب زیر ابلاغ می گردد:

1- باید اطاعت از شورای فرماندهی بدون کوچکترین تخلف انجام گیرد و متخلفین با سرعت و قاطعیت باید تعیین و مجازات شوند.

2-
باید اشخاص و مقامات غیرمسؤول از دخالت در امر فرماندهی خودداری کند و
فرمانده کل قوا به نمایندگی این جانب و شورای فرماندهی، مسؤول امور جنگی
هستند.

3- در شرایط فعلی اقدام دادگاه های ارتش در اموری که شورای فرماندهی صلاح نمی داند بدون اطلاع این جانب ممنوع اعلام می گردد.

4-
رادیو و تلویزیون موظفند اخباری را نقل کنند که صد در صد صحت آن ثابت می
باشد و برای عدم اضطراب و تشویش اذهان، اخبار را از غیر منابع موثّق نقل
ننمایند.

5- نیروهای انتظامی موظف هستند، کسانی را که دست به شایعه
سازی می زنند از هر قشر و گروهی که باشند، فوراً دستگیر و به دادگاه های
انقلاب تسلیم و دادگاه های مذکور آنان را در حد ضد انقلابیون مجازات
نمایند. مردم مبارز ایران موظف هستند، شایعه سازان را به دادگاه های
انقلاب معرفی و با نیروهای انتظامی همکاری نمایند.

6- روزنامه ها در
وضع فعلی موظفند از نشر مقالات و اخباری که قوای مسلح را تضعیف می نماید،
جداً خودداری نمایند که امروز تضعیف این قوا عملاً و شرعاً حرام و کمک به
ضد انقلاب است. من کراراً از نیروهای مسلح عزیز پشتیبانی نموده ام و امروز
که آنان در جبهه جنگ با صدام کافر هستند، تشکر می کنم و از زحمات آنان
قدردانی می نمایم و از خداوند متعال توفیق و پیروزی برای آنان طلب می
نمایم.

7- اکیداً همه قشرهای ملت و ارگان های دولتی موظف شرعی هستند
که دست از مخالفت های جزئی که دارند، بردارند و با مخالفت خود کمک به
دشمنان اسلام ننمایند.

والسلام»

دوره ی اول جنگ از شروع جنگ تحمیلی تا آزادی خرمشهر و دوره دوم آن از آزادی خرمشهر تا پایان جنگ می باشد.

این دو دوره به 6 مقطع (2 مقطع مربوط به دوره اول و 4 مقطع مربوط به دوره دوم) تقسیم شده است.

دوره
ی اول: دشمن پس از یک ارزیابی غلط از اوضاع ایران اسلامی و عدم شناخت از
پشتوانه های مردمی انقلاب، با یک زمینه سازی وسیع اقدام به تهاجمی همه
جانبه کرد و تا اندازه ای توانست در خاک ایران اسلامی نفوذ کند؛ اما با
حضور نیروهای مدافع انقلاب، دشمن زمین گیر شد و پس از یک تحول سیاسی و
نظامی و با برکناری عناصر غیرمؤمن به انقلاب، امکان حضور نیروهای مردمی در
جبهه ها فراهم گردید. با این برتری نظامی، ابتکار عمل در دست نیروهای خودی
قرار گرفت و طی یک سلسله عملیات، خرمشهر آزاد شد.

دوره ی دوم جنگ در
حالی آغاز شد که دشمنان در جستجوی راه هایی جهت مهار قدرت رزمندگان اسلام
بودند. لذا، این دوره شاه حضور و فعالیت قدرت های خارجی در صحنه مستقیم
نبرد و تلاش های بی حد و حصر اقتصادی و سیاسی برای مهار نظامی ایران است.
این امر در حالی صورت پذیرفت که دشمن منفعلانه با یک تغییر استراتژی شتاب
زده، شعار صلح خواهی را محور ادعاهای خویش قرار داده و عمده ی نیروهایش به
پشت مرزهای بین المللی رانده شده بود.

1- مقطع اول: آغاز حملات عراق

در
31 شهریور سال 1359، نیروهای عراق با آمادگی قبلی و زمینه سازی مناسب،
حمله به مرزهای ایران را در طول نوار مرزی از آبادان تا قصرشیرین آغاز
کردند. هم زمان با این حمله، هواپیماهای دشمن بسیاری از مراکز نظامی و
استراتژیک و فرودگاه های ایران و نیز 19 شهر را مورد بمباران قرار دادند.
اهداف اصلی عراق در این تهاجم عبارت بودند از:

- حاکمیت بر اروند رود و باز پس گیری سه جزیره ی ایرانی خلیج فارس به منظور جبران قرارداد 1975، الجزایر.

- جداسازی استان خوزستان و الحاق آن به عراق و یا استقلال آن به نام عربستان.

- تضعیف  جمهوری نوپای اسلامی تا مرز سقوط.

به
منظور دستیابی به این اهداف، عراق یک استراتژی جنگ سریع ( سه روزه) را
طراحی کرد با این تصور که نیرویی که توانایی مقابله با ارتش آن کشور را
داشت باشد وجود ندارد.

عراق
با انتخاب مناطق جغرافیایی و تقسیم آنها بین یگان های رزمی، این استراتژی
را در پناه یک جو تبلیغاتی شدید و دیپلماسی پر تحرک و نیز با در اختیار
داشتن ستون پنجم، در حالی که پاسگاه های مرزی تاب مقاومت در برابرتهاجم
دشمن را نداشتند، هجوم خود را آغاز کرد و به دلیل عدم آمادگی نیروهای
ایرانی به راحتی وارد خاک جمهوری اسلامی شد. بدین ترتیب ارتش عراق طی 48
ساعت به نزدیکی شهرهای مرزی رسید. لیکن آنچه مورد ارزیابی و توجه دشمن
قرار نگرفته بود، میران فداکاری مردم و مقاومت عناصر بومی بود. بدین شکل
استراتژی جنگ سریع به شکست انجامید.

در این میان، به دلیل حضور
نیروهای لیبرال در رأس امور، از جمله وجود بنی صدر به عنوان ریاست جمهوی،
تحریمی داخلی علیه مدافعان انقلاب، صورت گرفت و با شهادت فرماندهان محلی و
جوانان در شهرها، عراق موفق به تصرف بسیاری از شهرهای مرزی و سرانجم
خرمشهر گردید. به این ترتیب گرچه عراق نتوانست به اهداف اولیه خویش دست
یابد، لیکن قسمت هایی از خاک ایران را تصرف کرد. در این مرحله، عراق موضع
سیاسی خود را تغییر داد و در تمامی مناطق اشغال شده، اقدام به پدافند نمود
و به ایران پیشنهاد آتش بس و مذاکره نمود. ایران هرگونه پذیرش آتش بس را،
پیش از خروج نیروهای عراقی رد کرد.

پس از پاسخ ایران، عراق تلاش کرد
خطوط پدافندی خود را اصلاح نموده و برای یک جنگ درازمدت، نقاط مناسب و
حساس استراتژیک را به دست آورد. لذا، همچنان به فشار خود به منظور تصرف
آبادان و اهواز ادامه داد. اما با مقاومت عناصر پراکنده ی محلی و مردمی که
بدون سازمان خود را به جبهه رسانده بودند، روبرو و متوقف شد. در این زمان
عملاً فرصتی مناسب برای رزمندگان ایرانی فراهم شد تا به سازماندهی و تقویت
خود بپردازند.

در طی این فرصت، ایران دست به انجام چندین عملیات
محدود منظم زد. لیکن توفیق چندانی نیافت. ولی برخی عملیات محدود ایذایی که
به صورت مشترک توسط یگان های ارتش و سپاه و نیروهای مردمی انجام شد از
موفقیت بیشتری برخوردار گردید.

امام خمینی قدس سره با توجه به موضع
منفی بنی صدر در قبال پیروزی های رزمندگان ارتش اسلام در تاریخ 21/3/1360،
وی را از فرماندهی نیروهای مسلح عزل و بلافاصله مجلس، عدم کفایت وی را
تصویب کرد. بدین ترتیب مقطع دوم جنگ آغاز شد.

2- مقطع دوم: دفع تجاوز عراق

با
عزل بنی صدر، شرایط در جبهه های نبرد متحول گردید، به گونه ای که عملیات
نسبتاً بزرگی، در همان شب عزل وی در جبهه های جنوب با رمز فرماندهی کل قوا
خمینی روح خدا انجام گرفت که به پیروزی منجر شد. این پیروزی سرآغاز طراحی
عملیات های مشترک ارتش و سپاه با پشتیبانی نیروهای مردم گردید. از طرف
دیگر، آمریکا با از دست دادن مهره مؤثر خود یعنی بنی صدر، گروه های سیاسی
مخالف انقلاب را وادار کرد که علیه نظام اسلامی ایران وارد جنگ مسلحانه
شوند. این حرکت نیروهای مخالف که به طور عمده در دانشگاه تهران تجلی یافته
بود، منجر به صدور فرمان انقلاب فرهنگی در دانشگاه ها از سوی امام قدس سره
گردید؛ و با خلع بنی صدر و انتخاب شهیدان رجایی و باهنر ایران از نظر
سیاسی یکپارچه گردید.

تنها پس از گذشت یک ماه از شهادت شهیدان رجایی
و باهنر، بزرگترین عملیات مشترک ارتش و سپاه تحت عنوان ثامن الائمه آغاز
شد. پیروزی های پی در پی منجر به تقویت روح وحدت ملی در کشور گردید و
عملاً حضور ضد انقلاب در ایجاد درگیری ها کاهش یافت و در پی آن ثبات
ساختار سیاسی و اقتصادی جلوه گر شد. در این اثنا رزمندگان اسلام به طراحی
عملیات بزرگ دیگری در اولین شب سال 1361، با نام فتح المبین( 2)دست زدند.
متعاقب این عملیات اولین گردان های تانک، توپخانه و پدافند هوایی و مهندسی
از غنایم به دست آمده شکل گرفت.

عراق در پی شکست های متوالی، داعیه
صلح خواهی و آتش بس را سرداد در حالی که منتظر حرکت رزمندگان در یک تهاجم
بزرگ برای فتح خرمشهر بود. سپاهیان اسلام با یک تدبیر ماهرانه و توکل بر
خدا از چند محور کارون و جاده اهواز – خرمشهر عملیات خود را طی سه مرحله
آغاز و سرانجام در سوم خرداد سال 1361، وارد خرمشهر شدند. حرکت رزمندگان
در این منطقه منجر به پاکسازی کامل مناطق جنوبی از نیروهای عراقی گردید.

بدین ترتیب با فتح خرمشهر، دوره دوم جنگ که در طی آن امریکا به صورت مستقیم وارد صحنه نبرد گردید، آغاز شد.

ب: دوره دوم

1- مقطع اول: تعقیب و تنبیه متجاوز

دوره
ی اول جنگ، در حالی پایان پذیرفت که اغلب ضعف های ناشی از بحران انقلاب در
یک بسیج مردمی برطرف گردید و ساختار نظامی ایران شکل خود را به خوبی
بازیافت.

دشمن که توانایی انقلاب اسلامی را درک کرده بود در پی چاره
ای برای گریز از این مهلکه بود؛ لذا رییس جمهور عراق دو هفته پس از باز پس
گیری خرمشهر توسط رزمندگان اسلام به کلیه نیروهای خود دستور عقب نشینی به
مرزهای بین المللی را داد و در همین حال به دعوت از مجامع بین المللی
پرداخت در حالی که هدف اصلی، تقویت بنیه نظامی ارتش عراق بود. در همین
راستا، اسرائیل به تهاجمی همه جانبه به منظور تصرف لبنان دست زد. این
اقدام هم زمان با طرح سه شرط اساسی ایران به منظور خاتمه دادن به جنگ بود.

این شرط ها عبارت بودند از:

خروج نیروهای اشغالگر، تعیین و تنبیه متجاوز و پرداخت غرامت.

در بین شرایط بالا، تنبیه متجاوز شرطی بود که استکبار حاضر به پذیرش آن نبود.

به
همین منظور با طرح مسأله ی حمله اسرائیل، عراق شعار صلح خواهی را با شعار
اتحاد علیه اسرائیل درهم آمیخت و تلاش کرد ایران در مقابل کشورهای اسلامی
قرار دهد و با استفاده از این فرصت به تحکیم مواضع خود بپردازد. در این
میان نیروهای ایرانی از طریق مرز سوریه سعی کردند به تجاوز اسرائیل پاسخی
دندان شکن دهند. امام خمینی قدس سره با هوشیاری تمام و طرح شعار «راه قدس
از کربلا می گذرد» توجه نیروهای رزمنده را به جبهه های داخلی معطوف گرداند.

به
همین منظور عملیات رمضان، در سال 1361، طراحی شد تا هدف تنبیه متجاوز به
صورت عملی جلوه گر شود. اگر چه این عملیات دستاورد مهم نظامی در پی نداشت،
لیکن عزم راسخ مردم ایران را متجلی نمود.

در این مقطع از جنگ، تلاش عراق تنها معطوف به ایجاد استحکامات در مرزها و آمادگی مقابله با نیروهای ایرانی بود.

هر
چند در طی این مدت عملیات های پراکنده کوچک و بزرگی صورت گرفت، اما هیچ یک
جای پای بزرگی برای نیروهای  ایرانی نگشود. ناگفته نماند که در این مقطع
عناصر جاسوسی دشمن و تجهیزات ماهواره ای استکبار جهانی یکی از عوامل مؤثر
بود، به همین جهت فرماندهی جنگ تصمیم گرفت به طراحی عملیاتی دست نزند که
از دید دستگاه های جاسوسی دشمن پنهان بماند. نتیجه ی چنین عملیاتی( 3)
تصرف جزایر مجنون بود که می توان پس از فتح خرمشهر آن را بزرگترین دستاورد
سیاسی، اقتصادی و نظامی دانست. پس از این عملیات و اتمام مأموریت، نیروهای
ایرانی از منطقه خارج شدند و تا فاصله زمانی یک سال عملیات بزرگی اجرا نشد.

در
اواخر سال 1363، عملیات بَدْر به وقوع پیوست و پس از این عملیات نیروهای
ایران تهاجمات ایذایی و پراکنده بسیاری انجام دادند که منجر به اشتغال
دشمن از یک سو و فراهم کردن زمینه به منظور طراحی عملیات بزرگ بعدی گردید.

عملیات
والفجر 8 که در 20/11/1364، صورت گرفت، تصرف بندر فاو عراق را در پی داشت
و منجر به ایجاد مرز زمینی ایران و کویت شد. این ضربه آن چنان هولناک بود
که عراق با تمام استعداد زرهی و هوایی خود طی 70 روز تلاش کرد بخش های
تصرف شده را باز پس گیرد، لیکن به دلیل اهمیت استراتژیک این منطقه، علی
رغم حمایت های بین المللی اعم از ارائه سلاح های شیمیایی و هواپیماهای
پیشرفته، کاری از پیش نبرد. بدین ترتیب دستورالعمل تهاجم دوباره، تحت
عنوان دفاع متحرک برای ارتش عراق صادر گردید.

2- مقطع دوم: رویارویی دوباره عراق

در
مقطع اول از دوره دوم عراق در مقابل عملیات والفجر 8 و تصرف فاو به زانو
درآمد و در باز پس گیری این منطقه نیز با شکست مواجه گردید.

از آنجا
که نیروهای بسیجی کشوردر پایان مأموریت های عملیاتی 3 ماه از یگان ها جدا
می شدند، عراق در چند جبهه و در ظرف مدت کمتر از سه ماه به بیش از 11
نقطه، از مرزهای ایران حمله کرد و توانست در 26 اردیبهشت 1365، شهر مهران
را تصرف کند. رزمندگان اسلام با شایستگی به تمام حملات دشمن پاسخ گفتند و
با انجام عملیات متعدد مهران و حاج عمران را باز پس گرفتند.

در
زمستان همان سال نیروهای ایرانی عملیات بزرگ دیگری را طراحی کرده، به مورد
اجرا گذاشتند. عملیات های کربلای 3 و 4 و بلافاصله کربلای 5 آغاز گردید و
شلمچه که بزرگترین دژ دفاعی عراق بود، توسط ایرانیان تسخیر شد. متعاقب
آنها عملیات های کربلای 8، نصر 4 و 7 صورت گرفت، تا سرانجام در تیر ماه
1366، قطعنامه ی 598، تصویب و بلافاصله پس از آن نیروهای بیگانه رسماً
وارد خلیج فارس شدند.

این اقدامات و فشارهای اقتصادی شدید، بمباران
شدید شهرها و حتی فاجعه شکستن حریم امن مکه مکرمه، هیچ کدام خللی در روند
برنامه ها ایجاد نکرد و سرانجام در اواخر سال 1366، حلبچه نیز فتح شد.
امام خمینی قدس سره در پیامی به همین مناسبت چنین فرمودند:

«امروز
روز حضور در حجله ی شهادت و میدان نبرد است. روز نشاط عاشقان خداست. روز
جشن و سرور عارفان الهی است. امروز روز نغمه سرایی فرشتگان در ستایش انسان
های مجاهد ماست… امروز باید لباس محبت دنیا را از تن بیرون نمود و زره
مقدس جهاد و مقاومت پوشید و در افق طلیعه فجر تا ظهور شمس به پیش تاخت و
ضامن بقای خون شهیدان بود، فرزندانم! دشمن در بمباران شیمیایی مناطق
مسکونی نهایت قساوت و درندگی خود را نشان داده است و با حمله ی شیمیایی به
مردم بی دفاع عراق حتی پایه های حمایت حامیان خود را نیز سست کرده است. به
سوی جبهه ها هجوم برید تا ضربات پی در پی شما قرار و امان او را بگیرد که
انشاء الله پیروز خواهید شد.» ( 4)

3- مقطع سوم: تهاجم دوباره سراسری عراق

مقطع
دوم، از دوره دوم، حدود یک سال و نیم به طول انجامید، در طی این مدت
تهاجمات زمینی دشمن، به شدت سرکوب شد و علی رغم تمامی فشارهای اقتصادی و
سیاسی و نیز بمباران شهرها، ایران از مواضع خود عقب نشینی نکرد.

عراق با استفاده از تبعات، پیروزی در فاو، شلمچه و پس از گذشت زمانی اندک به مرز دهلران رسید.

این
تهاجمات در حالی صورت پذیرفت که کشتی های امریکایی در خلیج فارس به سکوهای
نفتی ایران حمله کرده و راه را بر کشتی های غیر نظامی ایران بسته بودند.
در این بین، یک فروند هواپیمای مسافربری توسط ناوگان امریکایی در خلیج
فارس سرنگون گشت و کلیه مسافران و خدمه آن مظلومانه به شهادت رسیدند. با
توجه به فشارهای شدید نظامی، سیاسی و اقتصادی در تاریخ 27/4/1367، جمهوری
اسلامی ایران 598، را مشروط به تنبیه و توبیخ متجاوز پذیرفت.

با این
اقدام غیر منتظره ایران، تمام اهرم های فشار بین المللی و محاصره های
اقتصادی و سیاسی در تردید واقع گردیدند. قوای نظامی عراق که احساس قدرت
مطلق می نمود، ابزار خود (قطعنامه) را رو در روی خویش دید، لیکن به تهاجم
خود ادامه داد، چرا که تصور می کرد خواهد توانست اهدافی را که در آغاز جنگ
به دست نیاورده است به چنگ آورد، بنابراین دگرباره وارد سرزمین مقدس ایران
اسلامی شد. بدین ترتیب مقطع چهارم پدیدار گردید.

4- مقطع چهارم: دفع دوباره تهاجم عراق

آخرین
مقطع جنگ در موقعیتی شکل گرفت که تمامی شرایط علیه ایران بود. فشارهای
شدید اقتصادی، تهاجم گسترده ی ناوهای آمریکایی، موشکباران و بمباران
شهرهای ایران، حضور فعّال منافقین در همراهی با دشمن و بسیاری موانع عظیم
دیگر باعث گردید تا عراق به حملات پیاپی خود بیفزاید.

عراق در
رزوهای 30 و 31 مرداد 1367، حمله خود را به منظور تصرف اهواز و خرمشهر
آغاز کرد. اما این شرایط یکی از حماسی ترین دوران دفاع مقدس را رقم زد.
زیرا در همین ایام پیام امام قدس سره باعث ایجاد جریانی مردمی گردید. در
طی این جریان، جماعت کثیری اعم از رزمنده و غیر رزمنده به سمت جبهه ها
هجوم آوردند و ظرف کمتر از چند روز نیروهای مهاجم عراقی را به آن سوی
مرزها راندند.

منافقینی که در محور غرب فعالیت داشتند نیز محاصره و به کلی منهدم شدند.

عملیاتی
در 5/5/1367، برای عبور از مرزهای عراق تدارک دیده شد. لیکن به فرمان امام
قدس سره و این که در پذیرش قطعنامه استوار هستیم، حملات مزبور متوقف شد.

با
حملات متهورانه نیروهای رزمنده در تاریخ 10/5/67، عراق پس از گذشت دو هفته
فشار همه جانبه، قطعنامه را پذیرفت و با حضور نیروهای فعّال سازمان ملل در
تاریخ 29/5/67 توپخانه جنگ از آتش باز ایستاد. این مقطع از جنگ نشان داد
که ابتکار عمل در دست رزمندگان ایرانی قرار داشته و علی رغم کمبود
امکانات، همچنان بر سر ارزش های خویش استوار باقی مانده اند و این همان
چیزی بود که دشمن از آن واهمه داشت.

نتیجه گیری:

تجاوز
عراق به ایران که در سپتامبر 1980، آغاز شد و به مدت 8 سال ادامه یافت،
طولانی ترین و بی سابقه ترین جنگ متعارف قرن حاضر به شمار می رود، چرا که
جنگ جهانی اول و دوم مدتی کمتر از هشت سال ادامه یافتند و جنگ های دیگر،
مانند جنگ ویتنام شمالی و جنوبی نیز به عنوان یک جنگ متعارف همانند جنگ
ایران و عراق شناخته نشده است. تاریخ از هشت سال جنگ برای ایران، شرف و
آزادگی و مقاومت و ایمان به خدا را در صفحات خود ثبت کرد، اما از متجاوز و
متحدان او که طی هشت سال او را یاری و تشویق کردند، جز به زشتی یاد نخواهد
کرد.

پی نوشتها:

2- تاریخ دقیق این عملیات 2/6/1361 می باشد.

3- عملیات خیبر – 3/12/1362.

4- صحیفه ی نور، مجموعه رهنمودهای امام خمینی قدس سره، انتشارات سازمان مدارک انقلاب اسلامی، چاپ اول، جلد بیستم، 1369، ص 165.