شخصی به نام عبدالرحمن در اصفهان زندگی می کرد که شیعه بود. روزی از او پرسیدند که چرا مذهب شیعه را پذیرفته و قائل به امامت و رهبری امام هادی (ع) شده ای.گفت:دلیلی دارد و آن اینکه من مرد فقیر و دارای جرأت و جسارت بودم و حرف خود را در هر شرایطی بیان می کردم تا اینکه من و عده ای دیگر را از اصفهان بیرون کردند.ما برای شکایت پیش متوکل رفتیم.

روزی کنار کاخ متوکل ایستاده بودیم تا مارا اجازه ورود دهند ، دیدم شخصی را نزد متوکل می برند.پرسیدم این شخص کیست؟گفتند او از اولاد علی است و شیعیان او را امام خود می دانند.متوکل او را احضار کرد تا به قتل برساند.من با خود گفتم همینجا می ایستم تا او را از نزدیک ببینم،مردم دو طرف راه صف کشیده بودند و او را نگاه می کردند،وقتی چشمم به جمالش افتاد،در قلبم علاقه ای به او احساس کردم و دعا کردم که خدا شر متوکل را از او دور کند.

وقتی به کنار من رسید،صورتش را به طرف من کرد و گفت:دعایت مستجاب شد و عمرت طولانی و مال و اموالت زیاد خواهد شد!من بر خود لرزیدم و رفقایم پرسیدند:جریان چه بود؟گفتم :خیر است و از نیت و دعای قلبی خودم چیزی به آن ها نگفتم.

وقتی به اصفهان بازگشتم خداوند مرا مورد عنایت قرار داد،اموال زیادی برایم راهم شد،به طوری که فقط اموالی که در خانه دارم،یک میلیون درهم است و ده فرزند هم خدا به من عنایت فرمود و بیش از هفتاد سال از عمرم می گذرد.به این خاطر شیعه و قائل به امامت او شدم،چون بر آنچه در قلبم گذشت،آگاه بود و دعایش در حق من مستجاب شد.

(المحجه البیضاء ،ج4،ص314)